"Hayat diye içine girmediğim akvaryum kalmadı."
Gördüğüm en ufacık ışığa ilerledim hiç birini esmedim; önüme sunulan her seçeneği işaretledim. O hayat'ların içinde oldum sürekli. Girdim girdiğim gibi çıktım. Hepsinde parçalar bıraktım ama en büyük payı hep ben aldım. Oysa ki hepsinde en başında "inanıyorum bize" yalanına küçücük bile olsa kendimi bile hep kandırdım. Falsoydu hepsi. Bense bencildim; olmalıydım...
Çünkü
"Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor."
Evet aynen öyleydi kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyorlardı. Ya sebeplerini beğenmiyordum ya da acılarını. Hafifti onlarınki. Daha ağırı daha ağırını merak ediyordum. Sırf kendimiyle kıyaslamak için.. Kim bilir belki benden daha çok acı çekenini görünce kendime acımaktan kurtulurdum.
Evet aynen öyledi. Biz de böyle bulmuştuk birbirimizi. Bekledim falso yoktu. Aksine bendim falsonun ta kendisi. Acına gelince seninki mi daha ağır yoksa benimki mi; hiç bilemedim...
"Hayallerimin kanatları beni anılarımdan koparacak kadar güçlü değil."
Hiç bir zaman olamadı da.. Deliydik ya hani; ben daha deli hallerimi bilirim. 2 yıl dedik hani; 2 yıl. Ben ciddiydim. Hayal işte deyip gülüyorsun belki demeyeceğim senin de aklının bi köşesinden bu hayalin en azından teğet geçtiğini bilirim.
En büyük hayalimizdi "hayat" Sonunu bile beraber yazmaya çalıştığımız hayat hani. Kimsenin bilmediği o dili sana öğretebilmiştim ya. Sözler sözler sözler.
Ama anılar da silinmiyor işte anlamalıydın.
Benim seni anlayıp ikimizin hayali olmayan tek kişilik hem yazıp hem oynadığın hayalinde seni anladığım gibi.
Belki gittim evet.
Ama hep dediğim gibi ben geldiğimde sen yoktun; sen geldin ben orda olamadım..
"Yine seninle geldi hayat"
Yine de seninle gelmişti hayat.
Gülüyordum. Gerçekten.. Hem de ota boka değil...
"Her ziyan edilmiş hayat, başka bir hayatı ziyan ediyor."
Sen söyle hangi hayat hangisini ziyan etti? Eline bi terazi alıp ölçmelisin demiştim. Yaptın mı bilmiyorum; ama ne düşündüğünü de çok merak ediyorum. Cidden söylesene hangimizin hayatı hangimizinkini ziyan etti ??
"Hücrelerimdesin.
Işık senden geliyor içerime.
Sokağa çıkmak istesem kalbinden çıkıyorum.
Üstümden güneş eksilse yüzüne bakıyorum.
Gözlerinden çıkıyorum gözlerime.."
Öpüşmek için dudaklarını dudaklarımda hissetmem şart değildi; bilirsin.
Kalamazdım. Gitmek istesem içimdeki o kıskançlık başkasının yanına götürürdü ayaklarımı.
Ağladığımı görsen; gülerdin. Güldüğümü görürdün. Senden gülerdim.
Lanet olasıca bi fotoğraftan bana baktığını düşünürdüm.
Sana gülerdim..
"Biliyor musun aşk bir saçmalayıştır sevgili. Bunun senin varlığın öğretti bana.
Aşk inadına bir saçmalayıştır sevgili. bunu senin yokluğun öğretti bana.."
Zaten sürekli saçmalamadık mı sürekli oyunlar oynamadık mı ??
Ben hala saçmalıyorum : seni özlüyorum..
"Aslında biz küçük küçük acıtarak birbirimizi, yukarıdan görmek istedik acılarla akıp giden o büyülü nehri. Ama bil ki ne geldiğimiz kış bizi geri alır; ne de önümüzdeki çölü aşarız."
'Unutmak istiyorum' demiştin.
'Daha çok acı' demiştim.
'Eskiyi unutmak için daha çok acı .. '
En ufak bir sözcükle bile ne kadar canımın acıyacagını bile bile 'sana koymaz' dedin.
Yalandı sözlerim.
Eskiyi unutmak için daha çok acıya gerek yoktu.
Sendin işte başkaydın. Dedim ya yeni bir hayat getirmiştin.
Acı için yokluğuna gerek vardı..
Üşenmeden aldın avuçlarıma bıraktın arkanı döndün ve gittin.
Gideceğini bilseydim ayakkabılarını saklardım...
"Hani uzak kıtalardaki, romanlardaki, filmlerdeki, acı çeken çaresiz insanlara çok üzülüp; evde bir duvarın arkasında yaşayan çocuklarını gerçekten tanımayan ve onlara gerçekten üzülmeyen insanlar gibisin."
Öylesin !
Daha kendinden haberin yok.
İçin içini hamam böceklerinin sert kabuklarını kemiren fareler gibi kemiriyor !
Yanılıyor muyum ??
O zaman neden her gece başka yastıklara başını koyuyorsun ??
"Öyle yavan öyle ıssız ki içim.. Dünyanın en kötü intiharı böyle yaşamak."
Şimdi kim bilir kaç yalancı aşk şırıngalamışsındır ruhuna.
Ben mi ? Ben onları ısırıp tükürüyorum.
Çünkü hala iliklerime kadar işlemiş yokluğunla yaşıyorum.
Gitmene . . .
Alıntılar : Cezmi Ersöz
0 yorum:
Yorum Gönder